JADWIGA JAROSZEWSKA

urodziła się 7 marca 1900 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Na chrzcie
świętym (w kościele Św. Jakuba) otrzymała imiona: Jadwiga, Zofia.
W drugim roku jej życia umarł ojciec Władysław, a w siódmym – matka
Franciszka. Wychowaniem Jadzi i jej młodszych sióstr bliźniaczek

zajęła się najbliższa rodzina. Z domu rodzinnego – o głębokich tradycjach
religijnych i patriotycznych – Jadzia wyniosła żywą wiarę, ducha
ofiary i zaufania Bogu oraz ogromną wrażliwość serca na potrzeby bliźnich.

Wartości te pogłębiła w gimnazjum Heleny Trzcińskiej w Piotrkowie
Trybunalskim.
W czasie I wojny światowej wielkodusznie służyła rannym
żołnierzom.
Pracując jako nauczycielka, wolny czas, siły i zdolności
poświęcała ludziom biednym, w tym także moralnie zaniedbanym.
Tych nieszczęśliwych ludzi odnajdywała na ulicach i w zaułkach
rodzinnego miasta. Dojrzałość religijna młodej Jadwigi skłaniała ją
do świadczenia pomocy nie tylko materialnej, ale również duchowej.
Miała bowiem głębokie zrozumienie, iż źródłem nędzy moralnej jest
grzech – odrzucenie przez człowieka Boga i Jego praw.

Swoim przenikliwym wzrokiem ogarniała tych, którymi świat gardził.

Świadczą o tym jej słowa: "Pragnieniem moim od lat szkolnych
było pomagać w stworzeniu warunków zadawalających tym, którzy z powodu
upośledzenia fizycznego albo moralnego nie mogą pracować w warunkach
zwykłych. Za takich uważałam: upadłe kobiety, ludzi obarczonych chorobą
zaraźliwą, a nieuleczalną oraz wychodzących z więzień, a w następstwie
również dzieci anormalne i kalekie. Modliłam się, by powstało
Zgromadzenie, które roztoczy opiekę nad wyżej wymienionymi.
Samodzielnej pracy w tym kierunku bardzo się lękałam".
Jadwiga po latach poszukiwań drogi powołania pragnienie służenia ludziom
z marginesu społecznego przekazała nowej rodzinie zakonnej,
którą założyła 6 stycznia 1926 r. w Warszawie, podejmując w tym dniu
pracę na oddziale chorych wenerycznie przymusowo leczonych
w szpitalu Św. Łazarza. Założycielka, M. Wincenta od Męki Pańskiej,
obdarowana szczególnym charyzmatem i otwarta na znaki czasu,
tak określiła misję Zgromadzenia:
"Bóg w wyrokach swoich niezbadany, powołujqc nasze Zgromadzenie
do samodzielnego życia w Kościele świętym, powierza mu myśl swoją:
Mądrość Przedwieczna domaga się od stworzeń uwielbienia dla swej
Sprawiedliwości".
Dla urzeczywistnienia tej idei, w duchu zadośćuczynienia Bogu
za dokonujące się w świecie zło, całe swoje życie i działanie poświęciła
najbardziej nieszczęśliwym – upośledzonym, moralnie zagrożonym i zaniedbanym.
Miłość i moc do ofiarnej służby czerpała u stóp Krzyża oraz
z codziennej Eucharystii i piękna liturgii chorału gregoriańskiego.

Życie M. Wincenty było odzwierciedleniem miłosiernego Samarytanina,
pochylającego się troskliwie nad poranionym bliźnim
i ewangelicznej Samarytanki, biegnącej rozsławić imię Zbawiciela.
Miłość krzyża, duch przebaczenia i ekspiacji uzdalniały ją do
posługi potrzebującym, w myśl wezwania Pana Jezusa
"Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych,
Mnieście uczynili" (Mt 25, 40).
Szczególną troską otaczała dzieci upośledzone. Stała się prekursorką w
dziedzinie ich wychowania. Organizowała domy i szkoły życia według
wypracowanego przez siebie systemu rodzinkowego. Jednocześnie dała
głębokie uzasadnienie teologiczne pełnionej posłudze
dzieciom niepełnosprawnym, "które kochać mamy jako współodkupicieli
(. .. ). W duszach, które nam Opatrzność powierza, jakże często
Chrystus Pan jest znieważany, biczowany, ukrzyżowany! Gdzie lepsze miejsce
dla samarytanki, jak nie przy Panu swym cierpiqcym?" (M. Wincenta).

Założycielka, Sługa Boża Wincenta,zmarła w opinii świętości 10 listopada
1937 r. w Warszawie. Potwierdzeniem świętości jej życia są otrzymywane

łaski oraz prowadzony proces beatyfikacyjny w Rzymie.

ZGROMADZENIE SIÓSTR
Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego, którego hasłem są słowa:

"Bóg jest miłością" (l J 4, 8), a duchowość
oparta na Regule św. Benedykta, zostało przez władze kościelne
zatwierdzone na prawie diecezjalnym 8 grudnia 1932 L, a na prawie
papieskim 5 kwietnia 1974 r.
Charyzmat Założycielki Zgromadzenie realizuje przez współdziałanie

w zbawczej misji Kościoła, służąc samarytańską pomocą
najbardziej potrzebującym, a szczególnie dzieciom i młodzieży

w placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz samotnym matkom.
U progu trzeciego tysiąclecia ideały chrześcijańskie Sługi Bożej
są nadal aktualne. I dziś wielu ludzi jest oddalonych od Boga
przez grzech. Potrzebne są więc takie osoby, które jak M. Wincenta
– rozumiejąc sens miłości Ojca i Jego Syna objawionej
na Krzyżu – będą dawały świadectwo o miłości miłosiernej.

MODLITWA O BEATYFIKACJĘ
SŁUGI BOŻEJ MATKI WINCENTY OD MĘKI PAŃSKIEJ
Jadwigi Jaroszewskiej

Wszechmogący, wieczny Boże, Tyś dał Kościołowi
i światu Twoją służebnicę Wincentę, która całym swym życiem
pragnęła zadośćuczynić Twojej Sprawiedliwości, służąc
z bezgraniczną miłością najbardziej nieszczęśliwym,
wzgardzonym i opuszczonym.
Błagamy Cię, aby Kościół dla większej chwały Twojej i dla
naszego dobra zaliczył ją do grona swoich świętych.
Boże, źródło wszelkiej świętości, udziel nam za wstawiennictwem

Twojej służebnicy Wincenty łaski … , o którą pokornie
prosimy. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Za zezwoleniem Władzy Kościelnej
o otrzymanych laskach prosimy zawiadomić
Siostry Benedyktynki Samarytanki
Niegów, ul. Klonowa 1, 07-230 Zabrodzie